Adelaide

Het is inmiddels al weer een paar dagen in het nieuwe jaar en dus ook weer tijd voor een nieuwe bestemming. Dit keer is Adelaide aan de beurt. Na een kort vluchtje ben ik dan aangekomen in Adelaide. Ik heb er voor gekozen om dit keer niet in het centrum te verblijven maar juist er iets buiten. Ik verbleef in Glenelg Beach Hostel in Glenelg. Dit is een klein kust plaatsje net buiten Adelaide city. Er hing op het grote plein wel een gezellig sfeertje, maar verder was er niet veel te beleven helaas. Gelukkig dan maar dat het 20 minuutjes met de tram was naar het centrum van Adelaide. Ik heb in totaal 4 dagen doorgebracht in Adelaide. Dit was voor mij ook meer dan genoeg. Ik miste toch een beetje sfeer in de stad. Dit vond ik wel jammer, aangezien ik dacht dat Adelaide juist een leuke stad moest zijn. Helaas niet dus. Tenminste niet voor mij. Als je van winkelen houd dan zit je in Adelaide wel goed. Het heeft best een grote shopping straat waar je prima een hele dag kan shoppen als je wil. Helaas ben ik daar niet van. Dus ik heb mijn dagen daar vooral doorgebracht met rondlopen aan de buitenkant van het centrum en heb ik een leuk museum bezocht en ben ik nog even de State Library in gegaan (in de hoop dat het net zo mooi zou zijn als die van Victoria in Melbourne). Ook dit viel helaas tegen. Gelukkig zat ik in Adelaide wel (nog) veilig voor de verschrikkelijke bosbranden die Australië (met name New South Wales en Victoria) hebben geteisterd. Ik was op het juiste moment weg uit New South Wales om te gaan werken, dus ik heb er gelukkig geen last van gehad, behalve dat ik iedere keer weer die verschrikkelijke nieuwsberichten las.

Adelaide laat ik achter me en ik ga weer terug naar Melbourne! Ik weet nog hoe ik aan het begin van mijn avontuur hier in Australië Sydney zo’n fijne en relaxte stad vond, maar nadat ik inmiddels al weer in wat andere steden ben geweest, kan ik gerust zeggen dat dit inmiddels niet meer zo is. Tuurlijk, Sydney is nog steeds een super gave stad waar je absoluut geen genoeg van kan krijgen, maar de sfeer in Melbourne vind ik toch fijner. Ik kan met de volle 100 % zeggen dat ik me nergens in Australië zo thuis voel als in Melbourne.

Dus zoals gezegd, up next: Melbourne en dit keer met een zeer leuke extra in de vorm van de Australian Open!

Perth

Gelukkig nieuw jaar allemaal! Ja ik weet dat ik het niet meer mag zeggen, want we zitten inmiddels al weer 25 dagen in 2020. Maar ik zeg het lekker toch ?

Na zes weken te hebben gewerkt op Rombola Family Farms, was het weer tijd om te bewoonde wereld in te gaan. Aangezien het ook vakantie was op de Farm ben ik met de jongens met wie ik samenwerkte naar Darwin gegaan. Ik bleef hier voor een paar dagen (tot eerste kerstdag), aangezien ik Darwin geen leuke stad vind. Dus eerste kerstdag heb ik voornamelijk op het vliegveld en in het vliegtuig doorgebracht. Bestemming: Perth!

De eerste echte dag dat ik Perth ging verkennen was op Boxingday. Niet bepaald ideaal als je rustig even een nieuwe stad wil gaan verkennen. Elke winkel heeft natuurlijk aanbiedingen en daardoor is het uiteraard erg druk in de stad. Winkels staan bommetje vol en er staan niet alleen rijen voor de pashokjes, maar ook voor sommige winkels. Al met al vrij chaotische eerste dag in Perth. Maar goed, dat mag de pret zeker niet drukken. En dat heeft het ook zeker niet gedaan. Perth is een relatief kleine stad, maar erg mooi en bruisend. Ik heb dan ook mijn ogen weer eens uit mogen kijken naar al het moois van Perth. Perth is natuurlijk een erg mooie en leuke stad, maar er is nog zo veel meer te doen om Perth heen. Zo ben ik regelmatig naar Fremantle gegaan. Dit is een erg mooie (oude) haven stad buiten Perth. Ik heb hier de Fremantle Prison bezocht. Dit is een voormalig gevangenis. Wat ik hier het meest interessant aan vond is dat het door de eerste groep convicts vanuit het Verenigd Koninkrijk is gebouwd. Later deed het dienst als een gewone gevangenis. Dit was iets wat precies in mijn straatje van interesses ligt. Ik heb dan ook aandachtig alles opgenomen van wat er tijdens de tour werd verteld.

Eenmaal de tour gedaan in de gevangenis was het tijd om eens verder de stad te gaan bekijken. Zo kwam ik per toeval een erg leuke overdekte markt tegen waar ik even doorheen ben gegaan. Dit bleek maar weer een bevestiging dat Fremantle een erg gezellig en bruisend haven stadje is. Nu was ik wat later op de dag de stad aan het verkennen en kon ik dus niet alles goed zien. Reden genoeg om nog een keer terug te gaan. Precies wat ik heb gedaan de volgende dag. Ik ben toen op mijn gemakje even door de stad gaan lopen en kwam toen uit bij het maritiem museum in Fremantle. Hier stonden allemaal muren met namen van personen/ families die destijds in van overzees in Fremantle zijn aangekomen per schip om zo in Australië een nieuw avontuur/ leven te starten. Nu wist ik dat er familie in Perth woont. Dus ik ben zo goed als alle muren bij langs gegaan om te kijken of ik de naam Groos kon vinden. En ja hoor! Daar stond de naam dan tussen. Zij zijn in 1955 in Fremantle aangekomen op de Sibajak. Vond ik dan toch wel leuk om dat zo tegen te komen.

Zoals ik al zei, er is meer te doen dan alleen Perth city centre. Zo ben ik ook naar het erg mooie Rottnest Island gegaan. Dit was even een ritje met de ferry waarbij we ook een stukje de zee op moesten om bij het eiland te komen. Mijn plan was om te kijken of ik op het eiland een fiets kon huren om zo het eiland een beetje rond te kunnen fietsen (ik en fietsen in het buitenland, ik hoor het je al zeggen. Maar geen zorgen, ik heb het niet gedaan ?). Eenmaal aangekomen op het eiland heb ik toch besloten om een van de wandel routes te gaan doen. Maar eerst even wat water halen, want het was erg warm op het eiland met de volle zon en geen wolkje aan de lucht.

Achteraf was wandelen (12km) misschien niet het beste idee ooit aangezien ik mijn Vans aan had in plaats van mijn lage wandel schoenen.. Maar goed, ik heb het gedaan en ik heb het overleefd, anders had ik dit verhaal natuurlijk ook niet kunnen schrijven (typen, ook goed) ?

De dag dat ik Rottnest Island heb bezocht was ook nog eens New Years Eve. Dit was wel een klein beetje een anticlimax om 12am. Ik had namelijk gehoopt op vuurwerk bij de haven om het nieuwe jaar goed in te luiden. Maar helaas bleef dat uit.. beetje jammer was het wel, maar het was natuurlijk wel weer een hele ervaring om nieuwjaar te vieren in Australië en je korte broek en je T-shirt.

Up next: Adelaide

Darwin/ Mataranka

Na weer even een tijdje rond gereisd te hebben was het weer tijd om op zoek te gaan naar werk. Makkelijker gezegd dan gedaan blijkt maar weer. De zoektocht begon met goede moed. Ik dacht hoe moeilijk kan het zijn. Er zijn zoveel backpackers hier in Australië, zal dan toch wel snel een baan vinden. Duurde toch langer dan ik dacht.. Dus na bijna een week non stop reageren op iedere advertentie voor een baan en geen reacties, begon ik de moed toch wel een beetje op te geven. Maar zoals de meesten van jullie inmiddels wel zullen weten is het uiteindelijk toch goed gekomen. Na bijna een week dus had er iemand eindelijk gereageerd. De persoon in kwestie was van Rombola Family Farm. Dit was een Watermelon Farm in Mataranka (4,5 uur ten zuiden van Darwin in the Northern Territory). Nadat ik de extra informatie had gekregen twijfelde ik toch wel een beetje over de baan. Je moest toch voor je eigen eten gaan zorgen en de dichtstbijzijnde supermarkt was in Katherine op een uur rijden van Mataranka. Ook moest ik voor eigen beddengoed zorgen. Dus na even twijfelen heb ik besloten het toch te doen. Het was dus op naar Mataranka!

Voordat ik echt aan het werk ging zat ik eerst nog twee dagen in Darwin. Ik wilde uiteindelijk toch een keer naar Darwin. Daar aangekomen had ik totaal geen idee waarom ik ooit Darwin heb willen bezoeken. Ik dacht in eerste instantie dat het op Cairns zou lijken. Klein maar toch knus en gezellig. Dit bleek helaas niet waar. Darwin is wel klein, maar absoluut niet knus en/of gezellig. De hele stad mist sfeer als je het mij vraagt. Nog een groot minpunt is dat je daar best veel last ondervindt van Aborgininals die daar om twee uur in de middag al stom dronken zijn… Afijn. Na twee dagen in Darwin nog even te hebben doorgebracht was het tijd geworden om af te reizen naar Mataranka en te gaan werken.

Na 6 uur in de bus te hebben gezeten kwam ik dan eindelijk aan in Mataranka (en wat een gehucht is dat). Hier werd ik opgehaald door mijn supervisor. Niet bepaald een erg sociale kerel. Ik werd dan ook (eenmaal aangekomen op de farm) gewoon bij een kamer gedropt en vanaf daar kon ik het zo’n beetje zelf wel gaan uitzoeken. Niet bepaald een erg leuke start van je nieuwe baantje als dat al zo begint. Dit “vriendelijke ontvangst” zorgde er dan ook voor dat ik eigenlijk al voor dag 1 al weg wilde gaan. Als het er hier zo aan toe gaat dacht ik, dan hoeft het van mij ook niet. Gelukkig viel het allemaal wel mee en bleef ik toch nog 6 weken hangen. Dit kwam door de leuke collega’s die ik had.

In het begin bestond mijn werkzaamheden uit het plastic van de velden uit de grond trekken en achter in een ute (pick-up) gooien. Na de eerste week ging ik op de tractor werken en begon ik het plastic te rollen (zie foto’s). In het begin ging dit niet heel erg goed. We moesten gemiddeld 3 velden op een dag (een veld bestond uit 12 banen, dus 36 banen) rollen. Met mijn eerste “buddy” ging dit niet bepaald soepel. Hij was namelijk behoorlijk lui en dit kwam dus het werk niet ten goede. Gelukkig besloot hij te stoppen met het werk en kreeg ik een andere “buddy”. Dit keer was het gelukkig wel een gezellige samenwerking. Dit resulteerde dan ook in goede resultaten. Dat wil zeggen dat we op een dag (van 13.00 uur tot 22.00 uur) gemiddeld 40 banen konden rollen.

De hitte was aan het begin wel heel erg wennen. Het was iedere dag zo’n 42?. Dus ik was ook wel blij dat ik de “night shift” had. Dit betekende dat je tot 18.00 in de hitte werkte en dat het daarna wat afkoelde (nog steeds in de 30?+). Deze hitte betekende dan ook dat je om de zoveel banen of uren wisselt van taak. Zo begon de een eerst met rijden en stond de ander achter om de roller te bedienen en na een x aantal banen of uren ging je wisselen. Zo viel het nog uit te houden in de hitte.

Zoals je kan lezen heb ik het dus uiteindelijk niet slecht gehad daar. Ik had (in tegenstelling tot mijn vorige baantje) een eigen kamer met A/C en konden we normaal douchen na afloop. Dit maakte dat het best goed uit te houden was op de farm. Wat ook altijd erg leuk was, waren de tripjes naar Katherine als we vrij waren (gelukkig hadden de jongens met wie ik samen werkte een auto) om boodschappen te doen. Al met al was dit gelukkig een goede en toch ook fijne werk ervaring die ik heb gehad.

Wat ik overigens wel met zekerheid kan zeggen, is dat ik never never (little side joke. Mataranka noemt zich namelijk the capital of the Never Never. Suggererend dat als je er eenmaal bent geweest je er nooit meer weg wil) meer terug ga of wil naar Mataranka.

Oh en een zeer groot pluspunt: ik ben er dit keer zonder kleerscheuren vanaf gekomen ?

Bali

Na ongeveer twee hele leuke weken met papa en mama te hebben doorgebracht is het toch tijd om weer afscheid te nemen. Papa en mama gaan nog twee weken verder de East Coast doen richting Cairns om vanuit daar weer terug te vliegen. Ik blijf achter in Sydney, want over een week is het zover. Dan ga ik naar Bali. Samen met Maartje, een reisgenootje.

Uiteindelijk is het dan zover. De reis naar Bali kan beginnen. Inchecken is allemaal goed gegaan, maar… dan komt de security. En natuurlijk wordt deze jongen er weer eens eventjes tussen uit gehaald met zijn tas. Erg moeilijk doen weer allemaal daar terwijl het gewoon om iets simpels als zonnebrand gaat. Mag dus kennelijk niet mee in mijn handbagage en dus wordt het weggegooid. Vooruit dan maar. Ik kan nu tenminste wel gewoon weer mijn spullen pakken en verder lopen. Eindelijk door de security kunnen we nog even zitten voordat we moeten boarden voor de goed 6 uur durende vlucht naar Denpansar, Bali.

6 uur later zijn we dan eindelijk in Bali en kan de reis gaan beginnen. Wat gelijk opvalt is dat het ongelooflijk benauwd warm is in Bali. Dat is wel even wennen als je uit Australië komt, waar het net zomer begint te worden. Vanuit het vliegveld maar een taxi gepakt naar ons eerste hostel in Ubud. Het Ubud Rice Field House was een leuk hostel waar je een beetje over de rijstvelden uit kon kijken, maar waar we toch eigenlijk voortdurend bij het zwembad hebben gelegen. We zijn natuurlijk wel het dorpje in geweest, maar als je ’s ochtends vroeg (zeg rond 8 uur) al de 30? aan tikt is het niet erg lang vol te houden in het dorp, zelfs als je verkoeling zoekt in de Starbucks. We zijn 2 dagen in Ubud gebleven en zijn vervolgens doorgegaan naar Kuta.

In Kuta hadden we voor één dag een auto met chauffeur gehuurd via een vriendin van Maartje die ook met ons meeging. Zij was namelijk aupair in Australië, maar ze was nu ook op vakantie op Bali met haar aupair gezin. De chauffeur bleek dus vaker voor het gezin te rijden, dus we konden er wel op vertrouwen dat het een goede man was. Dit bleek dan ook zeker. Het was een erg aardige man die ook veel wist te vertellen over Bali. Hij heeft ons de hele dag rond gereden en naar verschillende plekken gebracht. Zo hebben we veel kunnen zien van de omgeving en hebben we verschillende tempels kunnen bezoeken. De een natuurlijk mooier dan de ander. Bij de tempels moest je natuurlijk ook geld betalen om naar binnen te kunnen. Hier werd maar weer eens duidelijk dat je als toerist altijd slechter af bent dan als local. Wij moesten het dubbele betalen van wat de locals moesten betalen als zij naar binnen wilden. Nu moet gezegd worden dat het dan alsnog niet heel erg duur is voor ons als toerist. Het geld in Indonesië is nu eenmaal niet zo veel waard. Echter is mij wel opgevallen dat je als toerist toch afgezet wordt waar je bij staat. Zo zijn er veel verborgen kosten als service kosten of de overheid belasting wat er nog eens bij op komt. Op deze manier wordt het dan toch nog redelijk prijzig.

Na Kuta te hebben verlaten zijn we met de boot naar het kleine, maar erg leuke en mooie eiland Nusa Lembongan gegaan. Met de boot daar naar toe was al een hele ervaring op zich. Je moest je bagage afgeven en dan droegen mannen die door het water naar de boot. Zelf moest je je schoenen uit doen en in een bak stoppen, want ook jij moest eerst een stukje door het water heen voordat je de boot in kon stappen. Het ging daar allemaal dus net even iets anders dan je normaal gewent bent. Het was niet bepaald de ferry naar Texel. Eenmaal daar aangekomen werden we opgehaald en naar ons hostel gebracht. Dit was voor mij toch wel het mooiste hostel die ik heb gezien. Er hing daar een erg fijne en relaxte sfeer. Aangekomen bij het hostel kwamen we er achter dat we de volgende dag niet weer terug zouden kunnen met de boot. Het is in Indonesië (of in elk geval op Bali) Ocean Silent Day. Dit betekende dat er geen activiteiten op en in het water mochten plaatsvinden om zo de oceaan een dag rust te geven. In principe is dit natuurlijk een heel mooi initiatief. Al denk ik zelf dat het weinig zal helpen voor de oceaan om zich goed te kunnen herstellen. Maar dat even terzijde. Dit betekende dus dat we een extra nacht daar moesten verblijven. Nu vond ik dat helemaal geen probleem. Ik had het daar prima naar mijn zin, ik voelde me daar voor het eerst een beetje tot rust komen op Bali.

Maandag, Ocean Silent Day. Je mag niet zwemmen of andere activiteiten ondernemen in of op het water, je mag zelfs niet eens het strand op. Wat ga je dan doen? Maartje was in het hostel nog een Nederlandse tegen gekomen met wie we uiteindelijk een scooter hebben gehuurd en het eiland over zijn gereden Voor mij was dit de eerste keer op een scooter. Vond ik wel even een dingetje. Al vond ik het niet erg om hier op een scooter te rijden. Ik vond het uiteindelijk best leuk. Ik zou alleen absoluut geen scooter willen rijden op het “vaste” land van Bali. Het is daar zo chaotisch in het verkeer. Het leek wel alsof ze hun rijbewijs bij een pakje boter hebben gekregen. Al met al was het een hele ervaring om in Bali te zijn geweest.

Aan al het leuks komt helaas een keer een einde. Dus zo ook voor deze reis naar Bali. Het is weer tijd om terug te gaan naar mijn tweede thuis, Australië. Ik moet zeggen dat ik het erg leuk vond om Bali een keer gezien te hebben, maar ik zou er niet snel nog een keer naar terug hoeven. Al zou ik wel nog terug willen gaan naar Nusa Lembongan. Ik zou hier dan wel mijn PADI (certificaat voor het duiken) willen halen en zo kan ik ook weer terug naar het mooie en relaxte hostel daar.

Voor nu zit dit avontuur er op en staat de volgende reis al weer klaar, de East Coast. Blijft het hierbij? Als het aan mij ligt absoluut niet. Ik wil nog zo veel plekken zien en niet alleen in Australië. Ga ik dat allemaal in dit jaar doen? Geen idee. Ik hoop dat ik zoveel mogelijk kan en mag doen van wat ik zou willen, want geef toe het is een absoluut voorrecht om te mogen reizen en om zoveel leuke, minder leuke en mooie avonturen te mogen beleven. Dit is iets wat ik mij nu na bijna 6 maanden wel begin te beseffen. Ik ben dankbaar voor alles wat ik tot nu toe heb mee mogen maken (hoe leuk of vervelend het ook was) en voor alle mensen die ik tijdens mijn avonturen heb leren kennen. Maar ik ben natuurlijk ook erg dankbaar voor iedereen die mij heeft gesteund in het aangaan van dit ongelooflijk mooie avontuur.

Voor nu even klaar met het sentimentele gedoe. Ik houd jullie natuurlijk weer op de hoogte van alle leuke dingen en alle ellende die ik ga meemaken.

Groetjes en geen gekke dingen doen ;)

Melbourne

Allereerst wil ik jullie mijn excuses aanbieden dat dit verhaal zolang op zich heeft laten wachten. Ik kwam er gewoon even niet uit qua hoe ik het wilde schrijven. Ik had even een writer’s block zoals ze dat zo mooi zeggen ;) . Maarrrrr… without further ado, hier is ie dan! Mijn avontuur in Fabulous Melbourne. Enjoy!

Na drie weken weer in Sydney te zijn geweest was het weer even tijd om door te reizen. Dit keer naar Melbourne, met een tussenstop in Canberra om de reis een beetje op te breken.

Canberra kan ik kort over zijn. Het was niet bepaald mijn stad. Vond het er niet echt gezellig. Voor mijn gevoel miste het een beetje aan sfeer. Maar dat zal je al wel snel hebben met een “gemaakte” stad. Gelukkig was ik er vooral voor de musea en het Parliament en heeft dat mij niet teleurgesteld.

Goed. Hoofdstuk Canberra gehad. Nu door naar het veel leukere en gezellige Melbourne!

Weer een nieuwe stad om te mogen ontdekken. Ik vond het aan de ene kant erg jammer dat ik Sydney weer even moest verlaten (voelt toch als thuis inmiddels), maar papa en mama komen ook naar Melbourne. Dat is dan toch wel weel erg leuk. Eenmaal in Melbourne aangekomen was ik al gelijk onder de indruk van deze prachtige stad. Het is wel een stuk rustiger dan Sydney, maar dat is juist wat Melbourne zo leuk maakt. Ik heb zelf het idee dat de mensen hier een stuk minder gestresst zijn dan in Sydney bijvoorbeeld. Melbourne was voor mij gevoel dan ook een makkelijke stad om je thuis te voelen, misschien wel dankzij het feit dat Melbourne rustiger/ minder chaotisch is dan Sydney.

De eerste dagen heb ik in mijn eentje doorgebracht. Geen probleem natuurlijk. Zo kon ik er lekker zelf even op uit en kon ik gaan en staan waar ik wilde. Niet dat dat niet kon toen papa en mama er waren. Maar toen was het toch helaas iedere dag redelijk vroeg opstaan en iets meer plannen van wat we allemaal wilde zien. Dit is iets wat ik niet meer gewend was om te doen. Ik hou zelf helemaal niet van plannen hier in Australië, maar ik heb dan ook wel even lager de tijd dan vier weken om de dingen te zien die ik wil zien. Dacht eigenlijk dat ik na het verschrikkelijke farm work wel klaar zou zijn met het vroege opstaan. Maar goed het was niet heel erg natuurlijk als dat betekend dat je leuke dingen kan gaan doen met papa en mama.

We hebben dan ook veel dingen gedaan en gezien. Zo zijn we onder andere naar de Victoria State Library geweest en hebben we The Great Ocean Road tour gedaan. Wie trouwens denkt dat een Library alleen maar saai is nodig ik van harte uit om hier maar eens even een kijkje (of twee, drie, vier of meer) te nemen. Kom je er dan wel even achter dat de Victoria State Library eigenlijk niks anders dan imposant is.

Bij de Twelve Apostles heb ik voor het eerst in een helikopter gezeten met een prachtig uitzicht over de Twelve Apostles (waar er helemaal geen twaalf van zijn of ooit zijn geweest, maar dat even terzijde) als gevolg. Dit was voor mij dan ook een van de hoogte punten van het weekje Melbourne. Een ander absoluut hoogte punt was het bezoeken van de Melbourne & Olympic Parks. Hier bevindt zich namelijk ook een van de vier Grand Slam tennis toernooien, namelijk the Australian Open. Nu zullen velen van jullie vast wel weten (en zo niet dan weet je het nu ?) ben ik een groot tennis fan. Voor mij was een rondleiding bij the Australian Open dan ook weer iets om van mijn bucketlist af te strepen. Wat het voor mij nog leuker maakte om hier een rondleiding te volgen was dat ik dit samen met papa kon doen. Dit vond ik toch veel leuker dan als ik het alleen had gedaan.

Vanuit het Melbourne & Oylmpic Parks zijn we doorgelopen naar het Shrine of Remembrance. Dit is een van de vele war memorials die je kan vinden in Australië. Wederom was ook deze zeer de moeite waard om te bezoeken. Wat dit memorial ook zo mooi maakte was de locatie. Het stond in het midden van een erg mooi park buiten het centrum waar je omgeven wordt door rust. Vanaf het memorial kon je ook de mooie skyline van Melbourne zien, maar dan wel in de redelijke stilte van de omgeving.

Al met al is Melbourne een heel veelzijdige stad waar ik me zeker niet heb verveeld. Er is nog zoveel te doen en zoveel te zien dat ik er zeker nog een keer naar terug wil/ ga. Maar voor dat het zover is komt er natuurlijk eerst nog een verhaal over mijn reis naar Bali. Kan niet beloven dat dit verhaal er sneller op zal staan, maar ik ga mijn best doen.

Eerste maanden Down Under

Dan kom je na een lange vlucht eindelijk aan in Sydney. Eigenlijk is het bijna niet te geloven dat je er eindelijk bent. Iets waar je al zo lang over hebt gepraat en gedacht. Nu begint het hele avontuur pas. Ik vind het wel spannend, het is natuurlijk de eerste keer dat ik alleen weg ga en dan ook gelijk zo ver weg, maar ik heb er wel zin in!

Eenmaal aangekomen bij het hostel blijkt mijn bed nog niet klaar te zijn. Dat is mooi balen, ik heb net een lange vlucht erop zitten en ben erg moe. Ik wil dan ook het liefst zo snel mogelijk gaan slapen, maar als mijn bed nog niet klaar is zit dat er helaas niet in…. Dan maar douchen, de stad een beetje verkennen en de toerist uithangen. De stad verkennen… Dat is in zo’n grote stad als Sydney natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Ik stap naar buiten om de stad in te gaan, maar weet eigenlijk helemaal niet waar ik ben en waar ik naar toe ga. Dan maar eerst een Starbucks opzoeken voor een koffie om even wakker te worden. Na een tijdje in durf ik dan toch verder de stad in te gaan. Ik heb immers toch Google Maps? Dus wat kan er mis gaan. Uiteindelijk blijkt Sydney toch makkelijker in elkaar te zitten dan gedacht. Het is eigenlijk vrij makkelijk om het hostel weer te vinden. De eerste week vliegt dan ook voorbij door al de leuke dingen die ik heb gedaan. Zo ben ik naar de Blue Mountains gegaan, heb ik de Sydney Tower Eye bezocht en heb ik voor het Sydney Opera House gestaan.

Na een week in Sydney door te hebben gebracht is het natuurlijk tijd om te gaan leren surfen. Ik kan natuurlijk Australië niet verlaten zonder dat ik heb leren surfen. En ja, ik ben er pas een week dus in principe nog tijd genoeg om te leren surfen. Maar waarom uitstellen als het ook nu kan? Dus.. op naar Surfcamp Australia! Opgehaald vanaf het hostel gingen we met de hele groep (18 personen volgensmij) met de trein naar Gerringong. Vanaf daar gingen we verder met een busje naar het surfcamp in Seven Mile Beach waar we de komende week zouden verblijven. De hele week was eigenlijk een groot feestje. Ik kan het niet anders omschrijven. De groep was erg leuk en de instructeurs waren ook erg gezellig.

Vrij snel nadat ik weer terug kwam van Surf Camp ben ik naar Work Travel Company gegaan om te vragen naar de mogelijkheden van de training farm. Deze training farm leert je in een week de basis van het farmen om daarna aan de slag te gaan bij een werkgever. Dat klonk best goed, dus dat heb ik dan ook maar geboekt. Voordat ik naar de training farm van VisitOz ging heb ik eerst nog een weekje in Noosa doorgebracht. Vond Noosa helaas niet zo leuk, dus de week ging ook langzamer dan ik de afgelopen twee weken gewend was. Het enige wat die week iets beter maakte, was dat ik tijdens een meeting over de training farm andere mensen heb leren kennen die hetzelfde gingen doen. Dus de laatste drie dagen heb ik met hun doorgebracht. Zo zijn we onder andere naar Australia Zoo gegaan. Dat was een erg gezellige dag. Maar nu is de fun over en begint het serieuze gedeelte: de training farm. De week op de training farm was eigenlijk best leuk. Leuke groep en veel nieuwe dingen geleerd en gedaan om zo een beetje een goede basis te hebben van alles. Het hoogtepunt van die week voor mij was dat ik op een dirtbike mocht rijden. Dat was echt super gaaf. Het dieptepunt van de hele week was dat ik een baan had aangenomen die toch niet zo leuk bleek te zijn.

Het moment is dan eindelijk daar. De trainingfarm is klaar, ik heb een baan aangenomen en ik ben klaar om te beginnen. Nou, dat heb ik geweten. Ik ben gaan werken voor een fencing company. Aan de telefoon leek hij erg aardig (en dat was hij ook wel, zolang het maar buiten werktijd was), maar eenmaal aangekomen op het kamp in de outback van Queensland bleek het toch even anders te zijn. Helaas… Mijn plan was om mijn 3 maanden daar vol te maken zodat ik een second year (work holiday) visa zou kunnen aanvragen mocht ik dat ooit nog eens willen. Dit plan ging gelijk overboord het moment dat ik daar aankwam. Waar was ik beland? Ik was in de middle of nowhere en ik moest in de ongelofelijke hitte hekken bouwen voor cattle stations. Het werk zelf was niet moeilijk, wat het zo verschrikkelijk maakte was de baas en de omstandigheden waarin we moesten leven. Het enige wat de baas kon doen was tegen je schreeuwen. Wat je ook deed het was nooit echt goed. Ieder dag stond ik op met de gedachte: tegen wie gaat hij nu weer schreeuwen. De leefomstandigheden waren ook niet echt prettig. We moesten buiten slapen in een swag en iedere dag om 05.00 uur opstaan en om 06.00 werken tot 19.00 uur. ’s Ochtends is het ongelooflijk koud als je opstaat (er waren dagen dat we 0°C aan tikten) en gedurende de dag werd het erg heet. Als je dan na een lange dag weer terug komt in het kamp zit je dag er nog steeds niet op. Er moet natuurlijk weer van alles gedaan worden. Gelukkig is er iemand vrij geweest die heeft gekookt. Eén zorg minder. Voor mijn gevoel leek het moderne slavernij zoals hij de boel runde. Dit heeft er dan ook voor gezorgd dat ik na 53 dagen ben gestopt. Het was voor mij genoeg geweest. Ik wilde de “vrijheid” weer in.

De vrijheid begon voor mij in Mount Isa. Vanuit daar ben ik met de bus naar Cairns gegaan en heb ik daar een week doorgebracht. In Cairns heb ik eigenlijk genoten van het niks doen. Veel Netflix gekeken, maar ik heb daarnaast ook wel hele gave dingen gedaan. Zo ben ik wezen Skydiven en heb ik gedoken in het Great Barrier Reef. Beide super gaaf om te doen en ik heb er dan ook super mooie herinneringen aan over gehouden.

Na een week in Cairns te hebben doorgebracht ben ik langzaam aan weer richting het zuiden gegaan. Ik heb eerst nog een tussenstop gemaakt voor 5 dagen in Byron Bay. Dit was voor mij helemaal relaxen. Byron Bay is een super gezellig stadje en je voelt je daar gelijk relaxt. Je rolt hier helemaal in de sfeer “niks moet, alles mag”. Ik ga dan ook absoluut nog een keer terug naar Byron Bay, maar dan langer. Na deze 5 heerlijke dagen in Byron Bay was het weer tijd om verder te gaan. Dit keer bracht mijn (bus) reis mij naar Yamba. Nog nooit van gehoord, maar het zal wel dacht ik. Yamba is niet bepaald bruisend. Het is maar een klein dorpje. In het hostel heb ik wel leuke mensen leren kennen. Zoals de eigenaar Shane. Ik heb dan ook een tour van hem gedaan (Shane’s tour) die erg leuk was. Na 3 dagen in Yamba door te hebben gebracht was ik blij dat ik weer verder kon. Dit keer terug naar Sydney. Sydney voelt op de een of andere manier voor mij toch als: “home sweet home”.

Er zijn nog veel meer leuke en gave plannen in het vooruitzicht. Maar dat is voor een andere keer.. ?

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Rick