Dan kom je na een lange vlucht eindelijk aan in Sydney. Eigenlijk is het bijna niet te geloven dat je er eindelijk bent. Iets waar je al zo lang over hebt gepraat en gedacht. Nu begint het hele avontuur pas. Ik vind het wel spannend, het is natuurlijk de eerste keer dat ik alleen weg ga en dan ook gelijk zo ver weg, maar ik heb er wel zin in!

Eenmaal aangekomen bij het hostel blijkt mijn bed nog niet klaar te zijn. Dat is mooi balen, ik heb net een lange vlucht erop zitten en ben erg moe. Ik wil dan ook het liefst zo snel mogelijk gaan slapen, maar als mijn bed nog niet klaar is zit dat er helaas niet in…. Dan maar douchen, de stad een beetje verkennen en de toerist uithangen. De stad verkennen… Dat is in zo’n grote stad als Sydney natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Ik stap naar buiten om de stad in te gaan, maar weet eigenlijk helemaal niet waar ik ben en waar ik naar toe ga. Dan maar eerst een Starbucks opzoeken voor een koffie om even wakker te worden. Na een tijdje in durf ik dan toch verder de stad in te gaan. Ik heb immers toch Google Maps? Dus wat kan er mis gaan. Uiteindelijk blijkt Sydney toch makkelijker in elkaar te zitten dan gedacht. Het is eigenlijk vrij makkelijk om het hostel weer te vinden. De eerste week vliegt dan ook voorbij door al de leuke dingen die ik heb gedaan. Zo ben ik naar de Blue Mountains gegaan, heb ik de Sydney Tower Eye bezocht en heb ik voor het Sydney Opera House gestaan.

Na een week in Sydney door te hebben gebracht is het natuurlijk tijd om te gaan leren surfen. Ik kan natuurlijk Australië niet verlaten zonder dat ik heb leren surfen. En ja, ik ben er pas een week dus in principe nog tijd genoeg om te leren surfen. Maar waarom uitstellen als het ook nu kan? Dus.. op naar Surfcamp Australia! Opgehaald vanaf het hostel gingen we met de hele groep (18 personen volgensmij) met de trein naar Gerringong. Vanaf daar gingen we verder met een busje naar het surfcamp in Seven Mile Beach waar we de komende week zouden verblijven. De hele week was eigenlijk een groot feestje. Ik kan het niet anders omschrijven. De groep was erg leuk en de instructeurs waren ook erg gezellig.

Vrij snel nadat ik weer terug kwam van Surf Camp ben ik naar Work Travel Company gegaan om te vragen naar de mogelijkheden van de training farm. Deze training farm leert je in een week de basis van het farmen om daarna aan de slag te gaan bij een werkgever. Dat klonk best goed, dus dat heb ik dan ook maar geboekt. Voordat ik naar de training farm van VisitOz ging heb ik eerst nog een weekje in Noosa doorgebracht. Vond Noosa helaas niet zo leuk, dus de week ging ook langzamer dan ik de afgelopen twee weken gewend was. Het enige wat die week iets beter maakte, was dat ik tijdens een meeting over de training farm andere mensen heb leren kennen die hetzelfde gingen doen. Dus de laatste drie dagen heb ik met hun doorgebracht. Zo zijn we onder andere naar Australia Zoo gegaan. Dat was een erg gezellige dag. Maar nu is de fun over en begint het serieuze gedeelte: de training farm. De week op de training farm was eigenlijk best leuk. Leuke groep en veel nieuwe dingen geleerd en gedaan om zo een beetje een goede basis te hebben van alles. Het hoogtepunt van die week voor mij was dat ik op een dirtbike mocht rijden. Dat was echt super gaaf. Het dieptepunt van de hele week was dat ik een baan had aangenomen die toch niet zo leuk bleek te zijn.

Het moment is dan eindelijk daar. De trainingfarm is klaar, ik heb een baan aangenomen en ik ben klaar om te beginnen. Nou, dat heb ik geweten. Ik ben gaan werken voor een fencing company. Aan de telefoon leek hij erg aardig (en dat was hij ook wel, zolang het maar buiten werktijd was), maar eenmaal aangekomen op het kamp in de outback van Queensland bleek het toch even anders te zijn. Helaas… Mijn plan was om mijn 3 maanden daar vol te maken zodat ik een second year (work holiday) visa zou kunnen aanvragen mocht ik dat ooit nog eens willen. Dit plan ging gelijk overboord het moment dat ik daar aankwam. Waar was ik beland? Ik was in de middle of nowhere en ik moest in de ongelofelijke hitte hekken bouwen voor cattle stations. Het werk zelf was niet moeilijk, wat het zo verschrikkelijk maakte was de baas en de omstandigheden waarin we moesten leven. Het enige wat de baas kon doen was tegen je schreeuwen. Wat je ook deed het was nooit echt goed. Ieder dag stond ik op met de gedachte: tegen wie gaat hij nu weer schreeuwen. De leefomstandigheden waren ook niet echt prettig. We moesten buiten slapen in een swag en iedere dag om 05.00 uur opstaan en om 06.00 werken tot 19.00 uur. ’s Ochtends is het ongelooflijk koud als je opstaat (er waren dagen dat we 0°C aan tikten) en gedurende de dag werd het erg heet. Als je dan na een lange dag weer terug komt in het kamp zit je dag er nog steeds niet op. Er moet natuurlijk weer van alles gedaan worden. Gelukkig is er iemand vrij geweest die heeft gekookt. Eén zorg minder. Voor mijn gevoel leek het moderne slavernij zoals hij de boel runde. Dit heeft er dan ook voor gezorgd dat ik na 53 dagen ben gestopt. Het was voor mij genoeg geweest. Ik wilde de “vrijheid” weer in.

De vrijheid begon voor mij in Mount Isa. Vanuit daar ben ik met de bus naar Cairns gegaan en heb ik daar een week doorgebracht. In Cairns heb ik eigenlijk genoten van het niks doen. Veel Netflix gekeken, maar ik heb daarnaast ook wel hele gave dingen gedaan. Zo ben ik wezen Skydiven en heb ik gedoken in het Great Barrier Reef. Beide super gaaf om te doen en ik heb er dan ook super mooie herinneringen aan over gehouden.

Na een week in Cairns te hebben doorgebracht ben ik langzaam aan weer richting het zuiden gegaan. Ik heb eerst nog een tussenstop gemaakt voor 5 dagen in Byron Bay. Dit was voor mij helemaal relaxen. Byron Bay is een super gezellig stadje en je voelt je daar gelijk relaxt. Je rolt hier helemaal in de sfeer “niks moet, alles mag”. Ik ga dan ook absoluut nog een keer terug naar Byron Bay, maar dan langer. Na deze 5 heerlijke dagen in Byron Bay was het weer tijd om verder te gaan. Dit keer bracht mijn (bus) reis mij naar Yamba. Nog nooit van gehoord, maar het zal wel dacht ik. Yamba is niet bepaald bruisend. Het is maar een klein dorpje. In het hostel heb ik wel leuke mensen leren kennen. Zoals de eigenaar Shane. Ik heb dan ook een tour van hem gedaan (Shane’s tour) die erg leuk was. Na 3 dagen in Yamba door te hebben gebracht was ik blij dat ik weer verder kon. Dit keer terug naar Sydney. Sydney voelt op de een of andere manier voor mij toch als: “home sweet home”.

Er zijn nog veel meer leuke en gave plannen in het vooruitzicht. Maar dat is voor een andere keer.. ?